MIJN VERHAAL - Ellen Nyström
Als ik aan Zweeds basketbal denk, zijn er van kinds af aan twee teams die eruit springen. Plannja en Alvik. Plannja was een team met een vreemde naam uit Luleå, maar er reden ook veel bouwauto's in Stockholm rond met Plannja erop. Toen vertelde iemand me dat ze de sponsors waren van een club in Luleå.
Luleå heeft twee professionele teams, één team in elk van SBL Dam en Herr, en beide zijn min of meer al sinds jaar en dag topclubs in mijn wereld. Ik heb spelers altijd horen praten over de professionaliteit en de cultuur in het noorden. En het vrouwenteam is al een tijdje een dominante kracht. In het tussenseizoen zeggen mensen altijd "ja, het wordt Luleå en..." als ze het over kanshebbers hebben. Dit jaar is het geen verschil. Luleå is al het hele jaar op dreef. En dat heeft veel te maken met Ellen Nyström.
Ik leerde Ellen twee jaar geleden kennen, toen ik samenwerkte met Chioma Nnamaka, de teamcaptain van Luleå Basket. Ellen was een van de belangrijkste speelsters van het team en samen met Allis Nyström, Josefine Vesterberg, Chioma en mede-Solesquad-lid Matilda Ekh vormden ze een startende vijf met veel ervaring en onderscheidingen. En als je dacht dat dat de ploeg was, voeg dan halverwege het seizoen voormalig WNBA scherpschutter Maggie Lucas toe aan de mix en je denkt er nog eens over na. Maar het is geen toeval dat Ellen werd gevraagd als teamcaptain toen Chioma met pensioen ging.
Ellen begon op 5-jarige leeftijd met basketbal. Haar moeder, een voormalige hooper, begon een team in de plaatselijke club Höken. Haar moeder, Lena, was een geweldige basketbalspeelster en haar vader Leif was lid van het Zweedse nationale team. En Plannja, hoe groot is die kans? Ellens oudere broer was als jeugdspeler ook een grote belofte. Hij maakte nationale teams en speelde basketbal op Hope College in Michigan. Dus Ellen begon haar carrière bij de kleine lokale sportschool Furuparksskolan. Toen ik haar naar die sportschool vroeg, zei ze dat ze niet zeker wist of er een driepuntslijn was, maar als die er was, zouden ze elkaar gekruist hebben, omdat het zo klein was.
Samen met toekomstige Luleå Basket teamgenoten Allis en Josefine, nam Ellen hun kleine lokale team helemaal mee naar de nationale finales voor U16 en nam het goud mee naar huis. Daarna kregen ze allemaal meer aandacht en waren ze al snel lid van verschillende nationale jeugdteams. Omdat ze basketbal op de middelbare school speelde bij RIG Luleå, begon ze haar laatste jaar ook professioneel te spelen voor Luleå Basket, terwijl ze ook lid was van het nationale U20-team. Over lawaai maken gesproken, toch? Nadat ze te kort kwam in de finale van SBL Dam, engageerde ze zich om basketbal te gaan spelen op Colorado State University, in de Mountain West Conference.
Haar onderscheidingen op de universiteit zijn misschien wel de eerste dingen die ik over Ellen hoorde. Dat is mijn eerste herinnering aan haar naam, dat ze het geweldig deed op de universiteit. En toen ik haar ernaar vroeg, was ze veel te bescheiden, ik moest het min of meer uit haar sleuren. Als ik door de Colorado Sports Hall of Fame was uitgeroepen tot All-MWC co Freshman of the Year, twee keer All-MWC Player of the Year en College Female Athlete of the Year, dan garandeer ik je dat ik de eerste zou zijn om het je te vertellen. Hé, misschien had ik mezelf wel gewoon voorgesteld. Maar niet Ellen, dat is niet haar karakter. Het enige wat ze zei was, "Ik hield van school, het was geweldig.". Oh, en toen werd ze de eerste speler ooit die een triple-double scoorde in Colorado State. Vrouwelijk of mannelijk.
Nadat ze in 2017 afstudeerde, tekende ze in Spanje en speelde drie jaar voor IDK Gipuzkoa Donosti Basket in Baskenland. En toen Covid de competitie in 2020 opdoekte, verhuisde ze terug naar het noorden, helemaal naar het besneeuwde Luleå.
En zo heb ik haar ontmoet (Ted Mosby stem). Dat jaar 2020-21 was er een voor de geschiedenisboeken, want Luleå werd het eerste team dat won na een 0-2 achterstand in de finale. Ik herinner me wedstrijd 2 in Luleå, toen er nog beperkingen waren en er maar een klein aantal mensen op de tribune mocht. Hij was de meest trotse in de kleine groep met trommels, en ook al leek die wedstrijd 2 op een grote mislukking uit te draaien, toch liep ze met opgeheven hoofd van het veld. Dus toen ze de zaken omdraaiden en er drie op rij wonnen, betekende dat veel voor haar.
Terwijl Luleå feest vierde op het veld met aanvoerster Chioma die het net neerhaalde, zag ik hoe competitie-MVP Klara Lundqvist alleen bij SVT stond te huilen. "Waar zijn verdomme haar teamgenoten?" was het enige wat ik kon bedenken. Er is een tijd en plaats. Daar kom ik zo op terug. Laten we het feit omarmen dat de drie vrienden uit een klein U16-team feestvierden als teamgenoten van de nationale kampioenen. Dat is een verhaal om te vertellen.
Vorig jaar domineerde Luleå het reguliere seizoen en won sommige wedstrijden met meer dan 50 punten. Ik wachtte gewoon tot ze terug zouden zijn in de finale, en zomaar stonden ze tegenover Norrköping voor het goud. Terwijl ik een aantal producties van de finales deed, was ik in Norrköping voor Game 4, een win-of-go-home wedstrijd voor Luleå omdat ze met 2-1 achter stonden. Norrköping won en Luleå kwam tekort voor een driepunter en wat er na de zoemer gebeurde, zorgde voor zowel feestelijkheden als tranen en liet me één ding zien over Ellen. Ze is een klasse apart. Ik voel me altijd ongemakkelijk als ik met een speler werk en ze verliezen, omdat ik het gevoel heb dat wat ik ook doe of zeg, het het verkeerde zal zijn. Dus toen ik probeerde weg te sluipen, kwam ineens Ellen aangelopen met een huilende teamgenoot in haar armen en terwijl SVT een interview van haar eiste, zei Ellen dat ze naar de kleedkamer moest gaan en nam haar plaats in. En het enige waar ik aan kon denken was dat Klara alleen stond zonder een ervaren teamgenoot om de verslaggever te vertellen dat ze haar een minuut of twee moest geven. Het interview was in minder dan een minuut voorbij en toen waren we nog maar met z'n tweeën in de tunnel. Ik aarzelde om iets te zeggen, en ze keek me aan en zei "er is een tijd en plaats, toch?" en knikte naar de verslaggever die net wegging. Terwijl we daar stonden, kon ik zien dat dit verlies zwaar was, maar Ellen is niet iemand die achterom kijkt en volgend seizoen zou Luleå weer helemaal zakelijk zijn. Opnieuw. En dat heeft alles te maken met Ellen.
